bilinçaltıma sıçayım vol 1

çok nadiren rüya gören biri olarak gördüğüm rüyalar çok değerlidir benim için, rüya arasında uyanıp içimden rüyamı unutmayayım diye tekrar edip hatta yastığın altındaki telefona şöyle kısaca bi yazıp taslaklara kaydeden ve sonra rüya görmeye devam biriyim. 

yine böyle zamanların birinde bilinçaltım bana garip oyunlar oynamaya başlamıştı, ki şöyle bir rüya gördüm.

rüyamda ablamla birlikte Almanyaya gidiyoruz ve gittiğimiz gibi yahudi sanılıp toplama kampına götürülüyoruz. 

toplama kampındada  sıraya sokulmuşuz ve askerler tek tek bakıp  çocukları ayırıyolar, geri kalanları ise banyolara götürüp öldürüceklermiş. 

bende tam o anda ilk okuldan bi sınıf arkadaşımı görüyorum. görüyo beni ve hemen  yanıma geliyo “sen ne arıyosun burda, yahudi değilsinki sen” diyo . bende “e sende alman değilsin” diyorum.  arka fondada bi gülme efekti geliyo tam bu anda. (yurdum komedi dizileri sağolsun, hayatımıza o efekti sokup bize ne zaman gülmemiz gerektiğini öğrettikleri için)

her neyse,

işte arkadaşım "tamam dur" diyo "ben seni kurtarıcam". 

çaktırmadan beni o ayrılan çocukların yanına koyuyo. diyoki çocuk gibi davranın.

ama o ayrılan çocuklarda 3-4 yaşında :s . ben çam yarması gibi kalıyorum aralarında tabi.

sonra diyorumki ama benim bide ablam var. tamam diyo onuda ayırırım çocukların yanına.

sonra ablamda geliyo işte.

geri kalanları banyolara götürüyolar. biz çocukların yanında kalıyoruz.

sonra diğer askerler bizi götürürken görüyolar. siz kaç yaşındasınız diye soruyolar. o anda kendimi yerlere atıp çocuk gibi davranmaya başlıyorum. ablamda aynı şekilde tabi. benden 5 yaş büyük olan ablamın çocuk olduğuna inanıyolar ama bana inanmıyolar bi türlü.

tam bu anda arka fondan bildiğin iç burkan acıklı bi müzik sesi geliyor. ama nasıl kederliyim, kaholmuşum.

ablamın çocuk olduğuna inanıyorlarda bana inanmıyorlar, ben bu kadar mı büyük gösteriyorum. derdimde bu yani. banyoya götürülüp öldürülmek falan değil. 

ayağa kalkıp “tamam” diyorum “durun”. bende burda kalayım bütün çocuklara bakarım, size hiç sorun çıkartmazlar.  falan fişman bi güzel yalvarıyorum, hayatın sillesini yemiş anne misali. 

adamlar acıyor, 

kabul ediyolar. (nazi askerleri böylede duygusalmış yani bunuda öğrendik böylece)

velhasıl kelam,

bu çocuklar senden sorumlu, bi sorun çıkarsa senide banyoya koyarız diyolar.

ben tabi yusuf yusuf,  tutuşuyo paçalarım.

çocuklarda bi çığırtkan bi yaramaz anlatamam. onları susturmak için neler yapıyorum. 

kurtulup kurtulmadığımı bilmiyorum, 1,5 yaşındaki yiğenim saolsun küçük kurbağa şarkısıyla tam o anda beni uyandırdı.

bu rüyamda emeği geçen  “hayat güzeldir” filmine, 1,5 yaşındaki yiğenime ve dahi hayatımdaki aksiyon eksikliğine  teşekkürü bir borç bilirim.